രംഗം ഒന്ന് ...ഒരു വിവാഹ പന്തല്‍

‘’ഹാവൂ .....ഒരു വിധം കാര്യങ്ങള്‍ എല്ലാം ഭംഗിയായി നടന്നു .ഭക്ഷണം ഒക്കെ എല്ലാവരും നന്നായി കഴിച്ചെങ്കിലും വിചാരിച്ചത്രയും ആളുകള്‍ വന്നില്ലെന്ന് തോന്നുന്നു കുറെയേറെ ഭക്ഷണം ബാക്കിയായി ‘’ഇത് എന്ത് ചെയ്യണം എന്ന് പറഞ്ഞാല്‍ ഞങ്ങള്‍ അത് കൂടി കഴിഞ്ഞിട്ട് പോകാം ‘’

കലവറ കാരന്‍റെ വാക്കുകള്‍ കേട്ട് ഞാന്‍ ഒന്ന് അമ്പരന്നു .ഇത്രയും ആഹാരം ബാക്കി വന്നാല്‍ എന്ത് ചെയ്യാന്‍ ആണ് ?

എന്‍റെ അമ്പരപ്പ് കണ്ട ഒരു ബന്ധുവിന്‍റെ നിര്‍ദേശം .

‘’അടുത്ത് എവിടെയെങ്കിലും അനാധാശ്രമം ഉണ്ടെങ്കില്‍ കൊണ്ട് പോയി കൊടുക്കൂ ‘’

 ജീവിതം വെട്ടി പിടിക്കാന്‍ ഉള്ള തിരക്കുകള്‍ക്കിടയില്‍ അങ്ങനെയൊരു സ്ഥാപനത്തെ കുറിച്ചൊന്നും അന്വേഷിക്കാന്‍ എനിക്ക് കഴിഞ്ഞിരുന്നില്ല .അതുകൊണ്ടുതന്നെ ഞാന്‍ കൈമലര്‍ത്തി .

ഒടുവില്‍ ബന്ധു തന്നെ ഇടവും കണ്ടെത്തി.വൈകുന്നേരം ഏഴര മണിയോടെ ഞാനും ബന്ധുവും തപ്പിപിടിച്ചു സ്ഥലം കണ്ടെത്തി ,ബാക്കി വന്ന ബിരിയാണി അവിടെ എത്തിച്ചു .

അവര്‍ ഭക്ഷണം കഴിക്കാന്‍ തുടങ്ങുന്നതെ ഉണ്ടായിരുന്നുള്ളൂ .അതുകൊണ്ട് എന്‍റെ ഭക്ഷണം കേടുവന്നു പോകില്ല എന്ന ആശ്വാസത്തോടെ ഞങ്ങള്‍ വീട്ടിലേക്കു തിരിച്ചു .

രംഗം രണ്ടു ,അനാഥാശ്രമം

കുട്ടികള്‍ ഓരോന്നും വിടര്‍ത്തി പിടിച്ച മൂക്കുമായി ബിരിയാണി പാത്രതിനടുതെക്ക് പാത്രങ്ങളുമായി നീങ്ങി കൊണ്ടിരുന്നു ,ഞാനും എന്‍റെ പാത്രവും പിടിച്ചു ആര്‍ത്തിയോടെ എന്‍റെ ഊഴവും കാത്തു നില്‍ക്കുകയാണ് .

ഞങ്ങള്‍ അനാഥര്‍ക്കു ബിരിയാണി കിട്ടണമെങ്കില്‍ ഇത് പോലെ ആരുടെ എങ്കിലും വീട്ടില്‍ കല്യാണസദ്യ കഴിഞ്ഞു ,മിച്ചം വരണം.ചിക്കെന്‍ എനിക്ക് എന്ത് ഇഷ്ടമാനെന്നോ? പക്ഷേ ...എന്ത് ചെയ്യാന്‍ ഇവിടെ കൊണ്ടുവരുന്ന ബിരിയാണിയില്‍ ഒരിക്കലും മാംസം ഉള്ള ചിക്കെന്‍ പീസുകള്‍ ഉണ്ടാവാറെയില്ല, എങ്കിലും മനസ്സിനെ മത്തുപിടിപ്പിക്കുന്ന ബിരിയാണി രുചി ഞാനടക്കമുള്ള കുട്ടികള്‍ക്ക് ഹരമാണ് .

പാത്രത്തിലേക്ക് ഇട്ട ബിരിയാണിക്കിടയില്‍ എവിടെയെങ്കിലും ഒരു കഷണം ചിക്കെന്‍ എങ്കിലും ഉണ്ടോ എന്ന് ഞാന്‍ ആര്‍ത്തിയോടെ നോക്കി ,ഇല്ല .....കൂട്ടുകാര്‍ക്ക് വിളമ്പി കൊടുക്കുന്നതും നോക്കി കുറച്ചുനിമിഷങ്ങള്‍ കൂടി ഞാന്‍ അവിടെ തന്നെ ചിലവഴിച്ചപ്പോലെക്കും വിളമ്പുകാരി ചേച്ചി എന്നെ നോക്കി കണ്ണുരുട്ടി .

ഞാന്‍ വേഗം വന്നു എനിക്ക് ഇരിക്കാനുള്ള സ്ഥലത്ത് ഇരുന്നു കിട്ടാവുന്ന സ്പീഡില്‍ തട്ടിവിടാന്‍ നോക്കി ,ആദ്യത്തെ പിടി വാരിയപ്പോള്‍ തന്നെ അറിഞ്ഞു വല്ലാത്തൊരു വഴുവഴുപ്പ് ,എങ്കിലും വിശപ്പിനും കൊതിക്കും മുന്‍പില്‍ അവയൊന്നും വകവയ്ക്കാതെ വാരി വായില്‍ വച്ച നിമിഷം ഞാന്‍ അറിയാതെ അത് തുപ്പി വെളിയിലേക്ക് തെറിപ്പിച്ചു.ചുറ്റിനും കണ്ണോടിച്ചപ്പോള്‍ കണ്ടു കൂട്ടുകാരുടെ എല്ലാം മുഖങ്ങളിലെ നിരാശ ,

അങ്ങേയറ്റത്ത്‌ നാലുവയസ്സുകാരന്‍ ചോട്ടു  മാത്രം അവനുകിട്ടിയ പങ്കു ആര്‍ത്തിയോടെ വാരിതിന്നുന്നു ,പാവം അവനുണ്ടോ വളിച്ചതും പുളിച്ചതും അറിയുന്നു ?ഇന്നലെയാണ് അവനെ ഭിക്ഷാടകര്‍ക്കിടയില്‍ നിന്ന് രക്ഷിച്ച് ആരോ ഇവിടെ കൊണ്ട് വന്നത് ,അവനു ഇവയൊക്കെ ശീലങ്ങള്‍ ആയിരിക്കും .......ങാ ......ഞങ്ങള്‍ക്ക് ഇന്നും പുഴുവരിച്ച നാറുന്ന റേഷന്‍ അരിചോറും ,എരിവും പുളിയും ഇല്ലാത്ത വെള്ളത്തിന്‌ സാമ്പാര്‍ എന്ന പേരും ,വിശപ്പടക്കണ്ടേ ......ഞാന്‍ ചോറ്റുപാത്രത്തിനടുതേക്ക് നടക്കുന്നതിനിടയില്‍ മേട്രന്റെ കുശിനിയില്‍ നിന്ന് ഒഴുകി വരുന്ന ഇറച്ചി കറിയുടെ സുഗന്തം ആവോളം ആവാഹിച്ചു.